Γιατί οι δισεκατομμυριούχοι της Silicon Valley προετοιμάζονται για την Aποκάλυψη αγοράζοντας γη στη Νέα Ζηλανδία!!

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ; Ο Thiel έκανε κάποιες αλλαγές στην κύρια κρεβατοκάμαρα. Eίχε φτιάξει ένα δωμάτιο πανικού… Αν σας ενδιαφέρει το τέλος του κόσμου, τότε σας ενδιαφέρει η Νέα Ζηλανδία. Αν ενδιαφέρεστε για το πώς εκδηλώνονται οι τρέχουσες πολιτιστικές μας ανησυχίες, όπως κλιματική καταστροφή, παρακμή των διατλαντικών πολιτικών τάξεων, πυρηνικός τρόμος, σε αποκαλυπτικά οράματα, τότε σας ενδιαφέρει απόλυτα ο τόπος που καταλαμβάνει αυτό το μακρινό αρχιπέλαγος φαινομενικής ειρήνης και σταθερότητας ενάντια στην ταραχώδη δυσφορία της καθημερινότητας. Του Mark O’Connell/The Guardian Αν σας ενδιαφέρει το τέλος του κόσμου, θα σας ενδιέφερε επίσης, αμέσως μετά την εκλογή του Donald Trump στην προεδρία των ΗΠΑ, να διαβάσετε έναν τίτλο των New York Times που έλεγε ότι ο Peter Thiel, ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που ίδρυσε την PayPal και ένας από τους πρώτους επενδυτές στο Facebook, θεωρούσε τη Νέα Ζηλανδία ως «το μέλλον». Γιατί αν ανησυχείτε σοβαρά για το μέλλον, θα έπρεπε να ανησυχείτε και για τον Thiel, ένα καναρίνι στο ανθρακωρυχείο του καπιταλισμού, που επίσης τυγχάνει να έχει ωφεληθεί αφειδώς από το μερίδιό του στην ίδια την εξορυκτική επιχείρηση. Ο Thiel είναι κατά μία έννοια μια καρικατούρα υπερμεγέθους κακίας: Ήταν η μόνη σημαντική προσωπικότητα της Silicon Valley που συμμετείχε τόσο ενεργά στην προεδρική εκστρατεία του Trump. Χρεοκόπησε εκδικητικά έναν ιστότοπο επειδή δεν του άρεσε ο τρόπος που έγραφαν για εκείνον. Επίσης, είναι γνωστός για τις δημόσιες απόψεις του σχετικά με το ασυμβίβαστο της ελευθερίας και της δημοκρατίας και για το ότι εκφράζει ενδιαφέρον σε μια θεραπεία που περιλαμβάνει μεταγγίσεις αίματος από νέους ως πιθανό μέσο αντιστροφής τη διαδικασία της γήρανσης. Αλλά από την άλλη πλευρά, μερ μια βαθύτερη έννοια, αποτελεί σύμβολο: Είναι λιγότερο μονάδα παρά εταιρεία κέλυφος για ένα διαφοροποιημένο χαρτοφυλάκιο ανησυχιών για το μέλλον, ένα ανθρώπινο έμβλημα της ηθικής δίνης στο κέντρο της αγοράς. Ήταν το 2011 όταν ο Thiel δήλωσε ότι δεν είχε βρει «καμία άλλη χώρα που να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την άποψή του για το μέλλον από τη Νέα Ζηλανδία». Ο ισχυρισμός του υποβλήθηκε ως μέρος μιας αίτησης του ίδιου για ιθαγένεια. Η αίτηση εγκρίθηκε γρήγορα, αν και παρέμεινε μυστικό για άλλα έξι χρόνια. Το 2016, ο Sam Altman, ένας από τους πιο σημαίνοντες επιχειρηματίες της Silicon Valley, αποκάλυψε στο New Yorker ότι είχε μια συμφωνία με τον Thiel σύμφωνα με την οποία στο ενδεχόμενο κάποιου είδους σεναρίου συστημικής κατάρρευσης, όπως ξέσπασμα εργαστηριακού ιού, καταστροφής της τεχνητής νοημοσύνης, πολέμου μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων και πάει λέγοντας, θα επιβιβαστούν και οι δύο σε ιδιωτικό τζετ και θα πετάξουν προς ένα ακίνητο που έχει ο Thiel στη Νέα Ζηλανδία (Το σχέδιο από αυτό το σημείο, θα έπρεπε να υποθέσετε, ότι θα ήταν να αποφύγουμε την κατάρρευση του πολιτισμού προτού επανεμφανιστεί για να παράσχουμε χρηματοδότηση σπόρων για, ας πούμε, την αγορά πρωτεϊνικής λάσπης με βάση τα έντομα).

Donald Trump και Peter Thiel Αμέσως μετά την αποκάλυψη εκείνη του Altman, ο Matt Nippert, δημοσιογράφος της New Zealand Herald, άρχισε να εξετάζει το ερώτημα πώς ακριβώς ο Thiel είχε αποκτήσει αυτό το καταφύγιο της αποκάλυψης, έναν πρώην σταθμό προβάτων 1.930 στρεμμάτων στο South Island, μία από τις δύο μεγαλύτερες πιο αραιοκατοικημένες χερσαίες περιοχές της χώρας. Οι αλλοδαποί που επιθυμούν να αγοράσουν σημαντικές εκτάσεις γης στη Νέα Ζηλανδία συνήθως πρέπει να περάσουν από μια αυστηρή διαδικασία ελέγχου από την κυβέρνηση. Στην περίπτωση του Thiel, έμαθε ο Nippert, δεν ήταν απαραίτητη μια τέτοια διαδικασία, επειδή ήταν ήδη πολίτης της Νέας Ζηλανδίας, παρόλο που δεν είχε περάσει πάνω από 12 ημέρες στη χώρα μέχρι εκείνη την εποχή και δεν είχε εμφανιστεί στην περιοχή από τότε. Δεν χρειάστηκε καν να ταξιδέψει στη Νέα Ζηλανδία για να του απονεμηθεί η υπηκοότητά, όπως αποδείχθηκε: Η συμφωνία επισφραγίστηκε σε μια ιδιωτική τελετή σε ένα προξενείο που βρίσκεται στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Όταν ο Nippert δημοσίευσε την ιστορία, υπήρξε ένα μεγάλο δημόσιο σκάνδαλο σχετικά με το ερώτημα εάν ένας ξένος δισεκατομμυριούχος θα πρέπει να είναι σε θέση να αγοράσει υπηκοότητα. Ως μέρος της αίτησής του, ο Thiel είχε συμφωνήσει να επενδύσει σε νεοζηλανδικές τεχνολογικές startups και είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα χρησιμοποιούσε το νέο του καθεστώς για να προωθήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας στο εξωτερικό. Αλλά η εστίαση διεθνώς ήταν στο γιατί ο Thiel μπορεί να ήθελε να κατέχει ένα κομμάτι της Νέας Ζηλανδίας περίπου στο μέγεθος του downtown Manhattan. Και η υποψία ήταν ότι έψαχνε για έναν προμαχώνα στον οποίο θα μπορούσε να κρυφτεί σε περίπτωση απόλυτης κατάρρευσης του πολιτισμού. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος που παίζει τώρα η Νέα Ζηλανδία στο πολιτιστικό μας όνειρο που ξετυλίγεται: Ένας νησιωτικός παράδεισος μέσα σε ένα ανερχόμενο κύμα αποκαλυπτικής ανησυχίας. Σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών της χώρας, τις δύο ημέρες μετά τις εκλογές του 2016, ο αριθμός των Αμερικανών που επισκέφτηκαν τον ιστότοπό του για να ενημερωθούν σχετικά με τη διαδικασία απόκτησης της ιθαγένειας της Νέας Ζηλανδίας αυξήθηκε κατά 14% σε σύγκριση με τις ίδιες ημέρες τον προηγούμενο μήνα. Ειδικότερα, η Νέα Ζηλανδία έχει γίνει αντιληπτή ως η καλύτερη επιλογή για την τεχνολογική ελίτ της Silicon Valley. Αμέσως μετά την εκλογή Trump, το θέμα των Αμερικανών πλουτοκρατών που προετοιμάζονται για την αποκάλυψη ήταν αδύνατο να μείνει κρυφό. Την εβδομάδα μετά την ορκωμοσία, ο New Yorker δημοσίευσε ένα άλλο άρθρο σχετικά με τους υπερπλούσιους που προετοιμάζονταν για μια μεγάλη κατάρρευση του ανθρώπινου πολιτισμού. Μιλώντας για τη Νέα Ζηλανδία ως «ευνοημένο καταφύγιο σε περίπτωση κατακλυσμού», ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής του LinkedIn, Reid Hoffman, πρώην συνάδελφος του Thiel στο PayPal, ισχυρίστηκε ότι το να λες «αγοράζεις ένα σπίτι στη Νέα Ζηλανδία» είναι σαν ένα κλείσιμο του ματιού. Αλλά κλείσε το μάτι και μην πεις τίποτα άλλο».

Peter Thiel Όλοι λένε αυτές τις μέρες ότι είναι πιο εύκολο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού. Όλοι το λένε, κατά την άποψή μου, γιατί είναι προφανώς αλήθεια. Η αντίληψη, παρανοϊκή ή όχι, ότι οι δισεκατομμυριούχοι προετοιμάζονται για μια επερχόμενη παγκόσμια κατάρρευση φαίνεται ως μία κυριολεκτική εκδήλωση αυτού του αξιώματος. Αυτοί που θα σωθούν, στο τέλος, θα είναι εκείνοι που θα μπορούν να αντέξουν οικονομικά το ασφάλιστρο της σωτηρίας. Και η Νέα Ζηλανδία, το πιο απομακρυσμένο μέρος από οποιοδήποτε άλλο, είναι σε αυτή την αφήγηση ένα είδος νέου Αραράτ: Ένα καταφύγιο από την επερχόμενη πλημμύρα. Στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, ακριβώς τη στιγμή που τα ενδιαφέροντά μου για τα θέματα της παγκόσμιας κατάρρευσης και του Peter Thiel άρχιζαν να μου γίνονται εμμονές, έλαβα ένα ασυνήθιστο email από έναν Νεοζηλανδό κριτικό τέχνης που ονομαζόταν Anthony Byrt. Αν ήθελα να καταλάβω την ακραία ιδεολογία που υποστήριζε την έλξη του Thiel για τη Νέα Ζηλανδία, επέμεινε, έπρεπε να κατανοήσω ένα σκοτεινό ελευθεριακό μανιφέστο που ονομαζόταν The Sovereign Individual: How to Survive and Thrive during the Collapse of the Welfare State. Το συγκεκριμένο δημοσιεύτηκε το 1997 και τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί κάτι σαν δευτερεύουσα λατρεία γύρω από αυτό στον κόσμο της τεχνολογίας, κυρίως ως αποτέλεσμα του ότι ο Thiel το ανέφερε ως το βιβλίο από το οποίο επηρεάζεται περισσότερο. (Άλλοι εξέχοντες αναγνώστες του περιλαμβάνουν τον ιδρυτή της Netscape και τον επιχειρηματία κεφαλαίων, Marc Andreessen, και τον Balaji Srinivasan, τον επιχειρηματία που είναι περισσότερο γνωστός για την υποστήριξη της πλήρους απόσχισης της Silicon Valley από τις ΗΠΑ προκειμένου να δημιουργήσει τη δική της πόλη-κράτος). Οι συν-συγγραφείς του Sovereign Individual είναι ο James Dale Davidson, ένας ιδιώτης επενδυτής που ειδικεύεται στην παροχή συμβουλών στους πλούσιους για το πώς να επωφεληθούν από την οικονομική καταστροφή, και ο αείμνηστος William Rees-Mogg, μακροχρόνιος εκδότης των Times (Μια άλλη αξιοσημείωτη πτυχή της ποικίλης κληρονομιάς του Λόρδου Rees-Mogg είναι ο γιος του, ο συντηρητικός βουλευτής Jacob Rees-Mogg). Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η περιγραφή του βιβλίου από τον Anthony Byrt ως ένα είδος βασικού κλειδιού για τη σχέση μεταξύ της Νέας Ζηλανδίας και των τεχνο-ελευθεριακών της Silicon Valley.

Έτσι, αγόρασα μια μεταχειρισμένη έκδοση από το Διαδίκτυο. Πρόκειται για ένα βιβλίο που παρουσιάζει μια ζοφερή άποψη για ένα μεταδημοκρατικό μέλλον. Μέσα σε ένα σωρό συσχετισμούς με τη μεσαιωνική κατάρρευση των φεουδαρχικών δομών εξουσίας, το βιβλίο κατάφερε επίσης, μια δεκαετία πριν από την εφεύρεση του bitcoin, να κάνει μερικές εντυπωσιακά ακριβείς προβλέψεις σχετικά με την έλευση των διαδικτυακών οικονομιών και των κρυπτονομισμάτων. Οι 400 σελίδες του βιβλίου με σχεδόν υστερική ορατότητα μπορούν χονδρικά να αναλυθούν στην ακόλουθη σειρά προτάσεων: 1) Το δημοκρατικό έθνος-κράτος λειτουργεί βασικά σαν ένα εγκληματικό καρτέλ, αναγκάζοντας τους έντιμους πολίτες να παραδώσουν μεγάλα τμήματα της περιουσίας τους για να πληρώσουν πράγματα όπως δρόμοι, νοσοκομεία και σχολεία. 2) Η άνοδος του Διαδικτύου και η έλευση των κρυπτονομισμάτων θα καταστήσει αδύνατη την παρέμβαση των κυβερνήσεων στις ιδιωτικές συναλλαγές και τη φορολόγηση των εισοδημάτων, απελευθερώνοντας έτσι τα άτομα από την πολιτική προστασία της δημοκρατίας. 3) Το κράτος θα καταστεί κατά συνέπεια ξεπερασμένο ως πολιτική οντότητα. 4) Από αυτά τα συντρίμμια θα προκύψει μια νέα παγκόσμια αλλαγή, στην οποία μια «γνωστική ελίτ» θα ανέλθει στην εξουσία και θα ασκεί επιρροή, ως μια τάξη κυρίαρχων ατόμων που «διοικούν πολύ μεγαλύτερους πόρους», που δεν θα υπόκεινται πλέον στην εξουσία των κρατών και θα επανασχεδιάζουν κυβερνήσεις για να ταιριάζουν με τους σκοπούς τους. Το Sovereign Individual είναι, με την κυριολεκτική έννοια, ένα αποκαλυπτικό κείμενο. Ο Davidson και ο Rees-Mogg παρουσιάζουν ένα ξεκάθαρα χιλιετιακό όραμα για το εγγύς μέλλον: Την κατάρρευση της παλιάς τάξης πραγμάτων και την άνοδο ενός νέου κόσμου. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες θα πεθάνουν και θα αντικατασταθούν από χαλαρές συνομοσπονδίες εταιρικών πόλεων-κρατών. Ο δυτικός πολιτισμός στη σημερινή του μορφή, επιμένουν, θα τελειώσει με τη χιλιετία. «Το νέο Sovereign Individual (κυρίαρχο άτομο)», γράφουν, «θα λειτουργεί όπως οι θεοί, στο ίδιο φυσικό περιβάλλον με τον απλό, υποκείμενο πολίτη, αλλά σε ένα χωριστό βασίλειο πολιτικά». Είναι αδύνατο να υπερεκτιμηθεί το σκοτάδι και το άκρο των προβλέψεων του βιβλίου για το μέλλον του καπιταλισμού. Οι Davidson και Rees-Mogg προσδιόρισαν τη Νέα Ζηλανδία ως ιδανική τοποθεσία για αυτήν τη νέα κατηγορία κυρίαρχων ατόμων (Sovereign Individuals), ως το «επιλέξιμο σπίτι για τη δημιουργία πλούτου στην Εποχή της Πληροφορίας». Ο Byrt, ο οποίος μου τράβηξε την προσοχή, είχε ακόμη και αποδείξεις για μια συμφωνία ιδιοκτησίας στα μέσα της δεκαετίας του 1990, κατά την οποία ένας τεράστιος σταθμός προβάτων στο νότιο άκρο του South Island αγοράστηκε από έναν όμιλο ετερογενών δραστηριοτήτων του οποίου οι κύριοι μέτοχοι ήταν οι Davidson και Rees-Mogg. Στη συμφωνία ήταν επίσης ένας Roger Douglas, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των Εργατικών, ο οποίος είχε προεδρεύσει σε μια ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας της Νέας Ζηλανδίας σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες γραμμές τη δεκαετία του 1980 (αυτή η περίοδος των λεγόμενων «Rogernomics», μου είπε ο Byrt, δηλαδή το ξεπούλημα των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, η περικοπή της ευημερίας, η απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, δημιούργησε τις πολιτικές συνθήκες που είχαν κάνει τη χώρα μία τόσο ελκυστική προοπτική για τους πλούσιους Αμερικανούς). Το ενδιαφέρον του Thiel για τη Νέα Ζηλανδία τροφοδοτήθηκε σίγουρα από την εμμονή του με τον συγγραφέα RR Tolkien: Ήταν ένας άνθρωπος που είχε ονομάσει τουλάχιστον πέντε από τις εταιρείες του επηρεασμένος από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και ως έφηβος φαντασιωνόταν να παίζει σκάκι εναντίον ενός ρομπότ που μπορούσε να συζητήσει μαζί του. Ωστόσο, το να διαβάσει κανείς το Sovereign Individual ήταν σαν να δει μία νέα ιδεολογία να αποκαλύπτεται: Αυτοί οι άνθρωποι, η αυτόκλητη «γνωστική ελίτ», ήταν ικανοποιημένοι στο να δουν την αποσύνθεση του κόσμου όσο μπορούσαν να συνεχίσουν να δημιουργούν πλούτο στους έσχατους καιρούς. Μου έκανε εντύπωση πόσο περίεργο και ανησυχητικό πρέπει να ήταν για έναν Νεοζηλανδό σαν τον Byrt να βλέπει τη χώρα του να διαθλάται μέσα από αυτόν τον περίεργο αποκαλυπτικό φακό. Υπήρχε σίγουρα η συνείδηση ότι η ελίτ του κόσμου της τεχνολογίας είχε αναπτύξει ένα περίεργο ενδιαφέρον για τη χώρα ως μια ιδανική οπή του τέλους μίας ολόκληρης εποχής. Αν και ήταν δύσκολο, εν πάση περιπτώσει, να αγνοήσουμε τα δεκάδες άρθρα σχετικά με την απόκτηση της υπηκοότητας Thiel, ωστόσο φάνηκε να έχει γίνει ουσιαστικά μηδενική συζήτηση για την ειλικρινά ανησυχητική ιδεολογική διάσταση του όλου θέματος. Αυτή ακριβώς η ιδεολογική διάσταση, όπως και συνέβη, ήταν το επίκεντρο ενός project στο οποίο είχε εμπλακεί πρόσφατα ο ίδιος ο Byrt, σε μία έκθεση του καλλιτέχνη Simon Denny. Ο Denny, μια σημαντική προσωπικότητα στη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή, κατάγεται από το Auckland της Νέας Ζηλανδίας αλλά έζησε για πολλά χρόνια στο Βερολίνο. Ο Byrt τον περιέγραφε ως «ιδιοφυΐα» και «το αγόρι-αφίσα για την τέχνη μετά το Διαδίκτυο, ό,τι κι αν είναι αυτό». Χαρακτήρισε επίσης τον δικό του ρόλο στο έργο με τον Denny ως συνένωση ερευνητή, δημοσιογράφου και «ερευνητή φιλοσόφου, ακολουθώντας τα ίχνη ιδεών και ιδεολογιών». Η έκθεση ονομαζόταν The Founder’s Paradox, ένα όνομα που προήλθε από τον τίτλο ενός από τα κεφάλαια του βιβλίου του Thiel το 2014, Zero to One: Notes on startups ή How to Build the Future. Μαζί με το μακροσκελές και περίπλοκα λεπτομερές δοκίμιο που έγραψε ο Byrt για να το συνοδεύσει, το σόου αποτελούσε έναν απολογισμό του μέλλοντος που ήθελαν να οικοδομήσουν οι τεχνο-ελευθεριακοί της Silicon Valley, όπως ο Thiel, και με τη Νέα Ζηλανδία παρούσα σε αυτό το μέλλον. Για όλο αυτό μου δημιουργήθηκαν και εμένα ερωτήσεις τις οποίες ήθελα να θέσω. Ενδιαφερόμουν και ο ίδιος -αβοήθητα, νοσηρά- για το τέλος του κόσμου και τη Νέα Ζηλανδία. Και έτσι αποφάσισα να πάω εκεί, για να δω μόνος μου τη γη που ο Thiel είχε βάλει ως στόχο στην περίπτωση κατάρρευσης του πολιτισμού: Ένα μέρος που θα γινόταν για μένα ένα είδος λαβύρινθου και του οποίου τον ιδιοκτήτη άρχισα ήδη να μυθοποιώ ως ένα τέρας στο κέντρο του. Μέσα σε μια ώρα περίπου αφότου έφτασα στο Auckland, ήμουν κοντά στο να καταρρεύσω από την κούραση. Στεκόμουν δίπλα στον Byrt, ο οποίος με είχε πάρει από το αεροδρόμιο και με έσυρε κατευθείαν στην πλευρά ενός ηφαιστείου. Το συγκεκριμένο, το όρος Eden, ήταν ένα αρκετά εξημερωμένο δείγμα ηφαιστείου, γύρω από το οποίο απλώθηκε ένα από τα πιο εύπορα προάστια του Auckland, η μόνη πόλη στον κόσμο, έμαθα, χτισμένη σε ένα τεχνικά ακόμα ενεργό ηφαιστειακό πεδίο. Μου κόπηκε λίγο η ανάσα από την ανάβαση και, έχοντας μόλις φτάσει στο νότιο ημισφαίριο από τον Νοέμβριο του Δουβλίνου, ίδρωσα αμέσως από τη ζέστη του ξημερώματος του καλοκαιριού στη Νέα Ζηλανδία. Βίωνα επίσης σχεδόν ψυχοτρόπα επίπεδα jetlag. Πρέπει να έδειξα για λίγο την κακή διάθεση μου, γιατί ο Byrt, ένας γενειοφόρος άνδρας, ντυμένος με κουκούλα και μπλούζα μπέιζμπολ, κοντά στα 40, μού ζήτησε συγγνώμη που έπαιξε το χαρτί του ηφαιστείου τόσο νωρίς στην όλη διαδικασία της άφιξης μου. «Μάλλον θα έπρεπε να σε είχα χαλαρώσει, φίλε», χαμογέλασε. «Αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να έχεις θέα στην πόλη πριν το πρωινό». Η θέα του Auckland και των γύρω νησιών ήταν πράγματι μαγευτική, αν και εκ των υστέρων δεν ήταν πιο συναρπαστική από οποιαδήποτε από τις αμέτρητες άλλες θέες που θα κατέληγα να γοητευτώ τις επόμενες 10 ημέρες. Αυτό είναι, γνωστό, όλο το νόημα της Νέας Ζηλανδίας: Αν δεν σας αρέσει να σας ενθουσιάζουν οι ομορφιές της φύσης, δεν έχετε καμία δουλειά στο συγκεκριμένο μέρος. Το να ταξιδέψεις εκεί σημαίνει ότι δίνεις μια σιωπηρή συγκατάθεση στο να σε στριμώξουν αριστερά, δεξιά και στο κέντρο σε καταστάσεις αισθητικής αρπαγής. «Επιπλέον, έχω βρεθεί στη χώρα εδώ και λίγα λεπτά», είπα, «και έχω ήδη μια τέλεια οπτική μεταφορά για την ευθραυστότητα του πολιτισμού στην τσάντα». Αναφερόμουν στο ευχάριστα σουρεαλιστικό θέαμα ενός ηφαιστειακού κρατήρα που επικαλύπτεται από μια επιφάνεια από όμορφα περιποιημένο γρασίδι (Έγραψα αυτή την παρατήρηση στο σημειωματάριό μου, νιώθοντας, καθώς το έκανα, μια αυτάρεσκη διάχυση αρετής καθώς σημείωνα κάποια λογοτεχνικά σχόλια πριν καν αφήσω τις βαλίτσες μου στο ξενοδοχείο). Παρατήρησα το παράξενο όλων αυτών των ιδιοφυϊών της Silicon Valley που υποτίθεται ότι προστατεύονται από την αποκάλυψη αγοράζοντας γη εδώ κάτω, ακριβώς στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού, που εκτείνεται προς τα πάνω από τη δυτική πλευρά της Αμερικής, πίσω κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Ρωσίας και της Ιαπωνίας και στον Νότιο Ειρηνικό. «Ναι», είπε ο Byrt, «αλλά μερικοί από αυτούς αγοράζουν φάρμες και σταθμούς προβάτων αρκετά μακριά, στην ενδοχώρα. Τα τσουνάμι δεν θα είναι μεγάλο θέμα εκεί. Και αυτό που αναζητούν είναι ο χώρος και το καθαρό νερό. Δύο πράγματα από τα οποίο έχουμε πολύ εδώ κάτω». Την επόμενη μέρα, πήγα στη γκαλερί, στο κέντρο της πόλης, για να ρίξω μια ματιά στο The Founder’s Paradox. Ο Denny, ένας τακτοποιημένος άντρας στα 30 του, μου μίλησε μέσα από το εννοιολογικό πλαίσιο. Η έκθεση αφορούσε παιχνίδια, γλυπτά περισσότερο, που αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικά είδη πολιτικού οράματος για το μέλλον της Νέας Ζηλανδίας. Ο φωτεινός και ευάερος χώρος του ισογείου ήταν γεμάτος με παιχνίδια του χεριού, όπως κομμάτια του Jenga, του Operation και του Twister. Αυτά τα έργα, που ενσωματώνουν συνεργατικές και αυθόρμητες ιδέες παιχνιδιού, αναφέρθηκαν σε ένα πρόσφατο βιβλίο με τίτλο The New Zealand Project από έναν νεαρό αριστερό στοχαστή ονόματι Max Harris, το οποίο διερεύνησε μια ανθρώπινη, κολεκτιβιστική πολιτική επηρεασμένη από τις πεποιθήσεις των ιθαγενών Maori για την κοινωνία. Κάτω, στο χαμηλοτάβανο υπόγειο που έμοιαζε με μπουντρούμι, υπήρχε ένα σύνολο από γλυπτά που βασίζονταν σε μια εντελώς διαφορετική κατανόηση του παιχνιδιού, πιο δεσμευμένη από κανόνες και πιο εγκεφαλική. Αυτά βασίστηκαν στο είδος των παιχνιδιών-ρόλων που στηρίζονται σε στρατηγική που είναι ιδιαίτερα αγαπητά στους τύπους τεχνολογίας της Silicon Valley και αντιπροσωπεύουν ένα συγκεκριμένο όραμα, σαν του Thiel, για το μέλλον της χώρας. Η ψυχολογική επίδραση αυτής της χωρικής διάστασης της έκθεσης ήταν άμεση: Στον επάνω όροφο, μπορούσες να αναπνεύσεις, μπορούσες να δεις τα πράγματα καθαρά, ενώ το να κατέβεις κάτω ήταν σαν να νιώθεις καταπίεση από χαμηλά ταβάνια και από την απουσία φυσικού φωτός. Ήταν ένας αποκαλυπτικισμός που άλλωστε αποτυπώνεται στα περίτεχνα γλυπτά του Denny. Αυτός ήταν ένας κόσμος που γνώριζε από κοντά ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Και αυτό που ήταν πιο παράξενο και ανησυχητικό για την τέχνη του ήταν η αίσθηση ότι μας επέτρεπε να δούμε αυτόν τον κόσμο όχι από έξω προς τα μέσα, αλλά από μέσα προς τα έξω. Πίνοντας μπίρες στην κουζίνα του Byrt το προηγούμενο βράδυ, ο Denny μου είχε πει για ένα δείπνο στο οποίο είχε πάει στο Σαν Φρανσίσκο νωρίτερα εκείνο το έτος, στο σπίτι ενός γνωστού του τεχνικού, όπου είχε καθίσει δίπλα στον Curtis Yarvin, ιδρυτή της χρηματοδοτούμενης υπολογιστικής πλατφόρμας Urbit του Thiel. Όπως γνωρίζει όποιος ενδιαφέρεται για τις πιο περίεργες εσοχές της διαδικτυακής ακροδεξιάς, ο Yarvin είναι ευρύτερα γνωστός ως ο μπλόγκερ Mencius Moldbug, ο διανοούμενος πρόγονος του Neoreaction, ενός αντιδημοκρατικού κινήματος που υποστηρίζει ένα είδος λευκο-εθνικιστικού ολιγαρχικού νεοφεουδαλισμού, την κυριαρχία δηλαδή από και για μια αυτοαποκαλούμενη γνωστική ελίτ, και που έχει βρει μια μικρή αλλά σημαντική εκλογική περιφέρεια στη Silicon Valley. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Denny ήταν βαθιά ανήσυχος από την αυτοκρατορία των σπασίκλων του Yarvin. Κάτω από όλη την πολυπλοκότητα και τη λεπτομέρεια της οικοδόμησής του, το The Founder’s Paradox κινούνταν ξεκάθαρα από μια ανήσυχη γοητεία για το ουτοπικό μέλλον που φαντάζονταν οι τεχνο-ελευθεριακοί της Silicon Valley και με τον ρόλο της Νέας Ζηλανδίας παρούσα σε αυτό το μέλλον. Το επίκεντρο της έκθεσης ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής με το όνομα Founders, το οποίο βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην αισθητική -καθώς και στη ρητά αποικιοκρατική γλώσσα και στόχους- του Settlers of Catan, ενός καλτ επιτραπέζιου παιχνιδιού στρατηγικής με πολλούς παίκτες. Ο στόχος των Founders, που διευκρινίζεται από το συνοδευτικό κείμενο και από τις θορυβώδεις εικονογραφήσεις του, δεν ήταν απλώς να αποφύγουν την αποκάλυψη, αλλά να ευημερήσουν από αυτήν. Πρώτα αποκτάτε γη στη Νέα Ζηλανδία, με τους πλούσιους πόρους και τον καθαρό αέρα, μακριά από το χάος και την οικολογική καταστροφή που κυριεύει τον υπόλοιπο κόσμο. Στη συνέχεια προχωράτε στο seasteading, το ελευθεριακό ιδανικό της κατασκευής ανθρωπογενών νησιών σε διεθνή ύδατα. Σε αυτά τα αιωρούμενα ουτοπικά μικροκράτη, οι πλούσιοι καινοτόμοι τεχνολογίας θα είναι ελεύθεροι να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους χωρίς παρέμβαση από δημοκρατικές κυβερνήσεις (Ο Thiel ήταν πρώιμος επενδυτής και υποστηρικτής του κινήματος της θάλασσας, αν και το ενδιαφέρον του έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια). Στη συνέχεια περιλαμβάνεται η εξόρυξη από το φεγγάρι και άλλες ηπείρους μεταλλευμάτων, πριν προχωρήσετε στον αποικισμό του Άρη. Αυτό το τελευταίο επίπεδο του παιχνιδιού αντικατόπτριζε την τρέχουσα προτιμώμενη φουτουριστική φαντασία, η πιο γνωστή από τον πρώην συνάδελφο του Thiel στο PayPal, Elon Musk, με το όνειρό του να φύγει από έναν ετοιμοθάνατο πλανήτη σαν τη Γη προκειμένου να γίνει ιδιοκτήτης γης στον Άρη. Η επιρροή του Sovereign Individual και η εμμονή του Byrt με αυτό, ήταν παντού στην παράσταση. Ήταν μια λεπτομερής χαρτογράφηση ενός πιθανού μέλλοντος, σε όλη την εξαιρετικά εξελιγμένη βαρβαρότητά του. Ήταν ένα ουτοπικό όνειρο που εμφανιζόταν, με όλη του τη λεπτομέρεια και την ιδιαιτερότητά του, ως το εφιαλτικό όραμα ενός κόσμου που θα ερχόταν αργά ή γρήγορα. Ο ίδιος ο Thiel είχε μιλήσει δημόσια για τη Νέα Ζηλανδία ως «ουτοπία», το 2011, όταν έκανε τις μανούβρες του προκειμένου να αποκτήσει υπηκοότητα, επενδύοντας σε διάφορες τοπικές νεοφυείς επιχειρήσεις στο πλαίσιο ενός ταμείου επιχειρηματικού κεφαλαίου που ονομάζεται Valar Ventures (δεν χρειάζεται να σας πως πως πρόκειται για ακόμα μία ονομασία σε βιβλία του Tolkien). Σε ένα άρθρο του Vanity Fair σχετικά με τον ρόλο του ως συμβούλου στην εκστρατεία του Τραμπ, ένας φίλος φέρεται να είπε ότι «ο Thiel μου είπε ευθέως και επανειλημμένα ότι ήθελε να έχει τη δική του χώρα», προσθέτοντας ότι είχε φτάσει στο σημείο να τιμολογήσει τη συγκεκριμένη προοπτική στα 100 δισεκατομμύρια δολάρια περίπου. Οι άνθρωποι από τη Νέα Ζηλανδία με τους οποίους μίλησα γνώριζαν τι αντιπροσώπευε το ενδιαφέρον του Thiel για τη χώρα τους, για το πώς φαινόταν να εμφανίζεται γενικότερα στις συνοριακές φαντασιώσεις των Αμερικανών ελευθεριακών. Ο Max Harris, ο συγγραφέας του The New Zealand Project, του βιβλίου που ενημέρωνε για τα γλυπτά του παιχνιδιού στο ανώτερο επίπεδο του The Founder’s Paradox, επεσήμανε ότι, για μεγάλο μέρος της ιστορίας της, η χώρα έτεινε να θεωρείται ως ένα είδος πολιτικού κανβά (ήταν, για παράδειγμα, το πρώτο έθνος που αναγνώρισε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών) και ότι αυτό «ίσως κάνει τους τύπους της Silicon Valley να πιστεύουν ότι είναι ένα είδος λευκού καμβά προκειμένου να εφαρμόσουν τις ιδέες τους». Όταν συναντηθήκαμε στο γραφείο της, στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Auckland, η νομικός Khylee Quince επέμεινε ότι οποιαδήποτε επίκληση της Νέας Ζηλανδίας ως ουτοπία ήταν μια «γιγαντιαία κόκκινη σημαία», ιδιαίτερα για τους Maori, όπως η ίδια. «Αυτή είναι η γλώσσα του κενού και της απομόνωσης που χρησιμοποιούνταν πάντα για τη Νέα Ζηλανδία κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας», είπε. Και ήταν πάντα, τόνισε, μια αφήγηση που διέγραφε την παρουσία εκείνων που ήταν ήδη εδώ: Tων δικών της Maori προγόνων. Η πρώτη μεγάλη αποικιακή συνάντηση για τους Maori τον 19ο αιώνα δεν ήταν με εκπροσώπους του βρετανικού στέμματος, επεσήμανε, αλλά με ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η New Zealand Company ήταν μια ιδιωτική εταιρεία που ιδρύθηκε από έναν κατάδικο Άγγλο απαγωγέα παιδιών ονόματι Edward Gibbon Wakefield, με στόχο να προσελκύσει πλούσιους επενδυτές με άφθονη προσφορά φθηνής εργασίας, δηλαδή μετανάστες εργάτες που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν γη στη νέα αποικία, αλλά που θα ταξίδευαν εκεί με την ελπίδα να εξοικονομήσουν τελικά αρκετά χρήματα για να αγοράσουν. Η εταιρεία ξεκίνησε μια σειρά αποστολών στις δεκαετίες του 1820 και του 30. Μόνο όταν η εταιρεία άρχισε να καταρτίζει σχέδια για να αποικίσει επίσημα τη Νέα Ζηλανδία και να δημιουργήσει μια δική της κυβέρνηση, το βρετανικό αποικιακό γραφείο συμβούλεψε το στέμμα να λάβει μέτρα για να ιδρύσει μια επίσημη αποικία. Στις ουτοπικές φαντασιώσεις τεχνο-ελευθεριακών όπως ο Thiel, η Quince είδε τον απόηχο εκείνης της περιόδου της ιστορίας της χώρας της. «Οι επιχειρήσεις», είπε, «ήρθαν πρώτα εδώ». «Το βρίσκω απίστευτα προσβλητικό», είπε. «Ο Thiel πήρε την υπηκοότητα αφού πέρασε 12 μέρες σε αυτή τη χώρα και δεν ξέρω αν γνωρίζει καν ότι υπάρχουν Maori. Εμείς ως αυτόχθονες έχουμε μια πολύ ισχυρή αίσθηση της ταυτότητας και της συλλογικότητας μεταξύ των γενεών. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτοί οι άνθρωποι, που είναι κατά κάποιο τρόπο η σύγχρονη επανάληψη του αποικιστή, προέρχονται από μια ιδεολογία αχαλίνωτου ατομικισμού, αχαλίνωτου καπιταλισμού» πρόσθεσε. Η άποψη της Quince δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο κανόνας. Οι Νεοζηλανδοί τείνουν να είναι περισσότερο κολακευμένοι παρά προβληματισμένοι από το ενδιαφέρον των γκουρού της τεχνολογίας της Silicon Valley για τη χώρα τους. Το γεγονός αυτό λαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό ως μήνυμα ότι η τυραννία της απόστασης, που έχει διαμορφώσει την αίσθηση της χώρας για τον εαυτό της από την εποχή των αποικιών, έχει τελικά ανατραπεί από τις απελευθερωτικές δυνάμεις της τεχνολογίας και της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. «Είναι πολύ ελκυστικό», μου είπε ο πολιτικός επιστήμονας Peter Skilling. «Αυτοί οι επιχειρηματίες λένε ωραία πράγματα για εμάς. Είμαστε σαν μια γάτα της οποίας τρίβουν την κοιλιά της. Εάν οι τύποι της Silicon Valley είναι ευπρόσδεκτοι εδώ, δεν είναι επειδή είμαστε ιδιαίτερα επιρρεπείς σε ελευθεριακές ιδέες. Είναι επειδή είμαστε εφησυχασμένοι και αφελείς».

Jacinda Ardern Μεταξύ των αριστερών της Νέας Ζηλανδίας με τους οποίους μίλησα, υπήρξε μία ανάφλεξη προσεκτικής αισιοδοξίας, που πυροδοτήθηκε από την πρόσφατη αιφνιδιαστική εκλογή μιας νέας κυβέρνησης συνασπισμού υπό την ηγεσία των Εργατικών, με επικεφαλής την 37χρονη Jacinda Ardern, της οποίας η νεαρή ηλικία και ο προφανής ιδεαλισμός της ενίσχυσε την απομάκρυνση από τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Κατά τη διάρκεια των εκλογών, η ξένη ιδιοκτησία γης ήταν ένα σημαντικό σημείο συζήτησης, αν και εστίαζε λιγότερο στους πλούσιους της Silicon Valley παρά στην αντίληψη ότι οι κερδοσκόποι στο εξωτερικό ανέβαζαν το κόστος των σπιτιών στο Auckland. Η μέλλουσα κυβέρνηση είχε δεσμευτεί να αυστηροποιήσει τους κανονισμούς σχετικά με τις αγορές γης από ξένους επενδυτές. Αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο του Winston Peters, ενός εθνικιστή με καταγωγή από τους Maori, του οποίου το κόμμα New Zealand First Party κρατούσε την ισορροπία δυνάμεων και ήταν σθεναρά υπέρ της αυστηροποίησης των κανονισμών ιδιοκτησίας των ξένων. Όταν διάβασα ότι η Ardern είχε διορίσει τον Peters ως αναπληρωτή πρωθυπουργό της, με έκπληξη αναγνώρισα το όνομα που οι Davidson και Rees-Mogg είχαν ξεχωρίσει στο The Sovereign Individual ως αρχιεχθρό της ανερχόμενης γνωστικής ελίτ, αναφερόμενοι σε αυτόν ως «αντιδραστικό χαμένο» και «δημαγωγό» που «θα ανέτρεπε ευχαρίστως τις προοπτικές για μακροπρόθεσμη ευημερία μόνο και μόνο για να εμποδίσει τα άτομα να διακηρύξουν την ανεξαρτησία τους από την πολιτική». Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Νέα Ζηλανδία, η Ardern ήταν παντού: Στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, σε κάθε άλλη συζήτηση. Στο δρόμο μας προς το Queenstown, στο South Island, για να δούμε μόνοι μας την τοποθεσία της τρύπας της αποκάλυψης του Thiel, ο Byrt και εγώ ήμασταν στη γραμμή ελέγχου ασφαλείας στο αεροδρόμιο του Auckland, όταν μια γυναίκα περίπου στην ηλικία μας, ντυμένη κομψά και συνοδευόμενη από μια ομάδα αντρών, έριξε μια ματιά προς την κατεύθυνση μας, καθώς προχωρούσε γρήγορα κατά μήκος της λωρίδας-εξπρές. Μιλούσε στο τηλέφωνό της, αλλά κοίταξε προς το μέρος μας και έγνεψε στον Byrt, χαμογελώντας πλατιά με χαρούμενη διάθεση. «Ποια ήταν αυτή;», ρώτησα. «Η Jacinda», είπε. «Την ξέρεις;» ξαναρώτησα. «Έχουμε κοινές γνωριμίες. Συναντηθήκαμε για ένα ποτό μερικές φορές όταν ήταν εκπρόσωπος τεχνών των Εργατικών» απάντησε. «Πραγματικά;», αναρωτήθηκα. «Λοιπόν ναι», γέλασε, «είμαστε τόσοι πολλοί». «Το τελικό παιχνίδι για τον Thiel είναι ουσιαστικά το The Sovereign Individual», είπε ο Byrt. Οδηγούσε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο μας, επιτρέποντάς μου να αφιερώσω πλήρως την όρεξη μου στη συνεχή καλλιέργεια της αισθητικής αρπαγής (βουνά, λίμνες κ.λπ.). «Και η ουσία για μένα», είπε, «είναι ότι δεν θέλω ο γιος μου να μεγαλώσει σε ένα τέτοιο μέλλον». Ήμασταν καθ’ οδόν για να δούμε μόνοι μας το κομμάτι της Νέας Ζηλανδίας, στην όχθη της λίμνης Wanaka στο South Island, που είχε αγοράσει ο Thiel για τους σκοπούς της επιβίωσης του μετά την παγκόσμια κατάρρευση. Μιλάγαμε για το ταξίδι σαν να ήταν μια χειρονομία έντονης διαμαρτυρίας, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σαν ένα είδος διεστραμμένου προσκυνήματος. «Το θέμα με τον Thiel είναι ότι είναι το τέρας στην καρδιά του λαβύρινθου», είπε ο Byrt. «Είναι η λευκή φάλαινα», του απάντησα, μπαίνοντας στο λογοτεχνικό πνεύμα του ταξιδιού. Η εμμονή του Byrt με τον Thiel με απασχόλησε πολύ. Χρωμάτιζε την αντίληψή του για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Παραδέχτηκε, για παράδειγμα, μια περίεργη αισθητική παθολογία με την οποία έβλεπε, μπροστά στο αλπικό μεγαλείο του South Island, όχι την υπέροχη ομορφιά της πατρίδας του, αλλά μάλλον αυτό που φανταζόταν ότι είχε ανακαλύψει ο Thiel σε αυτόν τον τόπο: Τη Μέση Γη. Ο Matt Nippert, ο δημοσιογράφος της New Zealand Herald που είχε αποκαλύψει την ιστορία της υπηκοότητας νωρίτερα εκείνο το έτος, μου είπε ότι ήταν σίγουρος ότι ο Thiel είχε αγοράσει το ακίνητο για τους λόγους της επερχόμενης Αποκάλυψης. Στην αίτησή του για υπηκοότητα, είχε δεσμευτεί να αφιερώσει «σημαντικό χρόνο και πόρους στους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις της Νέας Ζηλανδίας. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αρκετά», είπε ο Nippert, και έδειξε πεπεισμένος ότι ήταν απλώς δικαιολογίες προκειμένου να του δώσουν την υπηκοότητα. Σε ένα καφέ στο Queenstown, περίπου μία ώρα οδικώς από το κτήμα του Thiel, ο Byrt και εγώ συναντήσαμε έναν άντρα τον οποίο μας είχε συστήσει ένας πλούσιος γνωστός του Byrt. Ήταν ένας πολύ γνωστός και καλά δικτυωμένος επαγγελματίας του Queenstown, ο οποίος συμφώνησε να μιλήσει ανώνυμα από φόβο μήπως γίνει αντιδημοφιλής μεταξύ των τοπικών επιχειρηματιών και φίλων του στον τομέα του τουρισμού. Ανησυχούσε εδώ και καιρό για τις επιπτώσεις στην περιοχή πλούσιων ξένων που αγοράζουν τεράστιες εκτάσεις γης («Όταν αρχίσεις να κατουράς στη λεκάνη, πως θα πλύνεις έπειτα το πρόσωπό σου;», όπως μου το είπε, σε αυτό που υπέθεσα ότι ήταν μια καθαρά ρητορική διατύπωση). Μας είπε για έναν πλούσιο Αμερικανό, γνωστό του, ο οποίος είχε αγοράσει γη προκειμένου να κατευνάσει τους φόβους του σε ενδεχόμενο Αποκάλυψης αμέσως μετά την εκλογή του Trump. Ένα άλλο ζευγάρι που γνώριζε, ένα ζευγάρι δισεκατομμυριούχων των bitcoin, είχε αγοράσει ένα μεγάλο κτήμα δίπλα στη λίμνη στο οποίο έχτιζαν ένα τεράστιο καταφύγιο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά από τότε που ήρθα στη Νέα Ζηλανδία για την κατασκευή ενός πραγματικού καταφυγίου. Οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα στην επιχείρηση ακινήτων ήθελαν να απεικονίσουν τη Νέα Ζηλανδία ως ένα είδος ουτοπικού καταφυγίου, αλλά να δώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα στοιχεία σχετικά με το αφήγημα ότι όλη τη χώρα αποτελεί τρύπα της Αποκάλυψης της διεθνούς ελίτ. Πίνοντας καφέ στο κλαμπ του γκολφ κοντά στο Queenstown, ο Terry Spice, ένας γεννημένος στο Λονδίνο ειδικός σε πολυτελή ακίνητα που είχε πουλήσει πρόσφατα ένα μεγάλο κτήμα δίπλα στο ακίνητο του Thiel στη λίμνη Wanaka, ανέφερε ότι ένιωθε πως ο δισεκατομμυριούχος είχε τονίσει διεθνώς ότι η χώρα ήταν «ένα ασφαλές καταφύγιο και ένα κληροδοτημένο περιουσιακό στοιχείο». Ο ίδιος είχε πουλήσει γη σε έναν πολύ πλούσιο Αμερικανό πελάτη του που του είχε τηλεφωνήσει το βράδυ των προεδρικών εκλογών. «Αυτός ο τύπος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε. Ήθελε να εξασφαλίσει κάτι αμέσως» είπε. Αλλά συνολικά, επέμεινε, αυτό το είδος αγοραστή με παρόμοια κίνητρα αντιπροσώπευε ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό της αγοράς. Δείχνοντάς μου τα πολυτελή παραλιακά ακίνητα που εκπροσωπούσε, περίπου μια ώρα βόρεια του Auckland, ένας άλλος ειδικός σε πολυτελή ακίνητα ονόματι Jim Rohrstaff, ένας Καλιφορνέζος που ειδικεύεται στις πωλήσεις στη διεθνή αγορά, μου είπε επίσης ότι αν και αρκετοί από τους κύριους πελάτες του είναι τύποι της Silicon Valley, το τέλος του κόσμου έτεινε να μην είναι ισχυρός παράγοντας στις εμπορικές τους αποφάσεις. «Κοιτάξτε», είπε, «μπορεί να είναι ένα σκέλος όσον αφορά το τι τους παρακινεί να αγοράσουν εδώ. Αλλά από την εμπειρία μου δεν ήταν ποτέ ο πρωταρχικός λόγος. Αυτό που βλέπουν όταν έρχονται εδώ είναι ουτοπία» πρόσθεσε. Κατά μία έννοια, ήξερα τι εννοούσε με αυτό. Εννοούσε εξαιρετικό κρασί. Εννοούσε γκολφ παγκόσμιας κλάσης. Εννοούσε ευχάριστο κλίμα, ατελείωτες παραλίες με λευκή άμμο που μετά βίας κινούν την υποψία για την ύπαρξη άλλων ανθρώπινων όντων στην περιοχή. Όμως, έχοντας μιλήσει πρόσφατα στην Khylee Quince για τις ιστορικές απηχήσεις της έννοιας της ουτοπίας, αναρωτήθηκα τι άλλο θα μπορούσε να εννοούσε και αν είχε συγκεκριμένο λόγο που το ανέφερε. Στο Queenstown, πριν ξεκινήσουμε να βρούμε τον πρώην σταθμό προβάτων που είχε αγοράσει ο Thiel, πήγαμε να αναζητήσουμε το σπίτι που είχε στην ίδια την πόλη. Αυτό το μέρος, υπέθεσα, πρέπει να είχε αγοραστεί ως ένα είδος βάσης συντονισμού της επιχείρησης: Kάπου θα έπρεπε να εγκατασταθεί την ώρα που η κατασκευή την οποία είχε σχεδιάσει ήταν σε εξέλιξη. Ο Nippert μας είχε δώσει τη διεύθυνση. Βρήκαμε το μέρος αρκετά εύκολα, όχι μακριά από το κέντρο της πόλης, και το αναγνωρίσαμε αμέσως έχοντας δει και την έκθεση του The Founder’s Paradox. Ήταν το είδος του σπιτιού που θα μπορούσε να χτίσει ένας κακός του James Bond αν για κάποιο λόγο αναγκαζόταν να μετακομίσει στα προάστια. Φαινόταν συγκρατημένα επιδεικτικό. Το μπροστινό μέρος του κτιρίου είχε ένα γιγάντιο παράθυρο, που ατένιζε χωρίς κουρτίνες την πόλη και τη λίμνη. Υπήρχε κάποια κατασκευή στο χώρο. Περιπλανήθηκα στην ιδιοκτησία και ρώτησα τους κατασκευαστές αν ήξεραν ποιος ήταν ο πελάτης τους. «Δεν έχουμε καμία ιδέα φίλε», μου είπαν. Απλώς έκαναν κάποια ανακαίνιση έχοντας υπογράψει σύμβαση. Υπήρχε μια φωτιά στο μέρος πριν από λίγο καιρό, προφανώς. Αλλά τίποτα άλλο κακό, μόνο πολλές καλωδιώσεις. Την επόμενη μέρα, πήραμε το δρόμο μας για τη λίμνη Wanaka, όπου βρισκόταν η μεγαλύτερη αγροτική ιδιοκτησία του Thiel. Νοικιάσαμε ποδήλατα στην πόλη και ακολουθήσαμε το μονοπάτι γύρω από τη νότια όχθη της λίμνης. Η περιοχή έγινε πιο βραχώδης και πιο ορεινή όσο κινούμασταν, και μέχρι να καταλάβουμε με βεβαιότητα ότι βρισκόμασταν στην ιδιοκτησία του Thiel, ήμουν τόσο ζεστός και εξαντλημένος που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να κάνω ήταν μια βουτιά στη λίμνη για να δροσιστώ. Ρώτησα τον Byrt αν πίστευε ότι το νερό ήταν ασφαλές για να πιει κανείς και είπε ότι ήταν σίγουρος γι’ αυτό, δεδομένου ότι η καθαρότητά και η αφθονία του ήταν ένας σημαντικός λόγος που ένας δισεκατομμυριούχος που ήθελε να αντισταθεί στην παγκόσμια κατάρρευση θα ήθελε να αγοράσει γη εκεί. Τελικά, κολύμπησα στη λίμνη της Αποκάλυψης του Thiel και, βυθίζοντας το πρόσωπό μου, ήπια τόσο πολύ νερό που ο Anthony αστειεύτηκε ότι μπορούσε να δει τη στάθμη του νερού να πέφτει. Στην πραγματικότητα, ήπια πολύ, πέρα από το σημείο που ήθελα αρχικά να σβήσω τη δίψα μου, με τρόπο που ένιωσα ότι επέστρεψα στη νιότη μου. Παράξενα και ειλικρινώς ικανοποιημένος, έπινα το νερό της Αποκάλυψης. Αν εκείνη τη στιγμή μπορούσα να είχα στραγγίξει τη λίμνη Wanaka μόνο και μόνο για να ξεγελάσω το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του Thiel για το τέλος του κόσμου, μπορεί κάλλιστα να το είχα κάνει. Πρότεινα να πάρω έναν βράχο, ένα κομμάτι από το μέρος για να το φέρω στην πατρίδα μου και να το κρατήσω στο γραφείο μου, αλλά ο Byrt με προειδοποίησε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράβαση των κανόνων των Maori για την ιερότητα της γης. Ανηφορίσαμε στην πέτρινη πλαγιά ενός λόφου και καθίσαμε για λίγο, κοιτάζοντας την ήρεμη επιφάνεια της λίμνης, τις μακρινές χιονισμένες κορυφές και πάνω από τα καταπράσινα και κυματιστά χωράφια που ξεδιπλώνονταν στα δυτικά: Όλα, στη νόμιμη κατοχή ενός ανθρώπου που είχε σχέδια για την ιδιοκτησία μιας χώρας και που πίστευε ότι η ελευθερία ήταν ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία. Αργότερα, πήραμε το δρόμο προς την απομακρυσμένη πλευρά του ακινήτου, στα όρια του δρόμου, όπου είδαμε τη μοναδική πραγματική κατασκευή σε ολόκληρη την ιδιοκτησία: Έναν αχυρώνα για σανό. Προφανώς, ο ίδιος ο Thiel δεν είχε κανένα ρόλο στην κατασκευή του. «Να, το έχεις», είπε ο Byrt. «Ο βολβός του ματιού μου είναι πλέον σίγουρος ότι ο Thiel αποθηκεύει σανό για την κατάρρευση του πολιτισμού». Θέλω να δηλώσω κατηγορηματικά ότι δεν κλέψαμε ούτε ένα άχυρο από αυτόν τον αχυρώνα. Είχαμε φτάσει στο κέντρο του λαβύρινθου, αλλά ήταν αλλού το τέρας. Στις αρχές Δεκεμβρίου, μερικές εβδομάδες αφότου είχα φύγει από τη Νέα Ζηλανδία, ο Max Harris, ο νεαρός συγγραφέας του οποίου το βιβλίο ο Denny και ο Byrt είχαν χρησιμοποιήσει ως αντίστιξη στις ιδέες του Thiel, ήταν στη χώρα του για τα Χριστούγεννα και πήγε στη γκαλερί για να δει την έκθεση. Κάτω, στο υπόγειο, στον κεντρικό θάλαμο, με τα χαμηλά ταβάνια, τη σιδερένια πόρτα του θόλου, την απίστευτα καταπιεστική ατμόσφαιρα, ο Harris συνάντησε, κοιτάζοντας έντονα προς τα κάτω στη γυάλινη θήκη που περιείχε το παιχνίδι Founders, έναν άντρα με σορτς και ένα μπλε μπλουζάκι πόλο. Ήταν περιτριγυρισμένος από μια ομάδα νεότερων ανδρών, επίσης με μπλουζάκια πόλο. Ο μεγαλύτερος άνδρας ήταν πιο ηλικιωμένος και λιγότερο υγιής από ό,τι φαινόταν στις φωτογραφίες, μου είπε ο Harris, αλλά δεν είχε καμία αμφιβολία για την ταυτότητά του. Ο Harris, ο οποίος γνώριζε ότι ο Peter Thiel δεν είχε εμφανιστεί στη Νέα Ζηλανδία από το 2011, ρώτησε τον άνδρα αν ήταν αυτός που νόμιζε ότι ήταν. O άντρας χαμογέλασε και, χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το επιτραπέζιο παιχνίδι, απάντησε ότι πολλοί άνθρωποι του έκαναν αυτήν ακριβώς την ερώτηση. Ο Harris ρώτησε τον άνδρα τι γνώμη είχε για την έκθεση και ο εκείνος σιώπησε για πολύ ώρα προτού πει ότι ήταν «στην πραγματικότητα ένα έργο εκπληκτικής λεπτομέρειας». Ρώτησε τον Harris αν ήξερε τον καλλιτέχνη και εκείνος του απάντησε ότι γνώριζε πως ο ίδιος ήταν στην πραγματικότητα ένας συγγραφέας του οποίου το έργο είχε αποτελέσει μέρος του εννοιολογικού πλαισίου για την έκθεση. Ωστόσο, η απόλυτα απίθανη ύπαρξη αυτών των δύο ανδρών στον ίδιο χώρο, ενός για τον οποίο η Νέα Ζηλανδία ήταν ένα μέσο στήριξης του πλούτου και της εξουσίας του σε μια επερχόμενη παγκόσμια κατάρρευση και του άλλου για τον οποίο ήταν η πατρίδα, μια πηγή ελπίδας για μια πιο ισότιμη και δημοκρατική κοινωνία και οι οποίοι έτυχε να διασταυρωθούν σε μια έκθεση τέχνης χαλαρά δομημένη γύρω από τη δυαδική αντίθεση των πολιτικών τους απόψεων, δεν είχε κανένα σημαντικό αποτέλεσμα, δεν υπήρξε καμία αναφορά, και πήραν χωριστούς δρόμους. Ο Thiel άφησε τα στοιχεία επικοινωνίας του στη γκαλερί, προτείνοντας στον Denny να έρθει σε επαφή μαζί του. Το έκανε, και ο Thiel απάντησε γρήγορα. Τον είχε ιντριγκάρει αυτό που είχε δει, αλλά ισχυρίστηκε ότι ενοχλήθηκε λίγο από το πόσο σκοτεινός φαινόταν ο κυβερνοελευθερισμός του όταν διαθλόνταν μέσα από το φακό του The Founder’s Paradox. Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση συνεχίστηκε και κανόνισαν να συναντηθούν στο επόμενο ταξίδι του Denny στις ΗΠΑ. Ο Denny είναι πρόθυμος να συνεχίσει να μιλάει, έστω και μόνο επειδή είναι αποφασισμένος να κατανοήσει βαθύτερα το όραμα του Thiel για το μέλλον. Ο Byrt, ο πιο ευθύς πολιτικός στον ανταγωνισμό του απέναντι στον Thiel και σε ό,τι αντιπροσωπεύει, μπερδεύτηκε από αυτή την απροσδόκητη τροπή των γεγονότων, αν και παραδόξως ενθουσιάστηκε επίσης από αυτήν. Από την πλευρά μου, αυτό ήρθε ως ένα αποπροσανατολιστικό τέλος, εν μέρει επειδή το τέρας είχε φανερωθεί, και επομένως δεν ήταν πλέον απλώς ένα ανθρώπινο έμβλημα της ηθικής δίνης στο κέντρο του καπιταλισμού, αλλά και ένας πραγματικός άνθρωπος με μπλουζάκι πόλο και σορτς, ιδρωμένος από τη ζέστη, τρυπώνοντας σε μια γκαλερί τέχνης για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη περιέργειά του για το τι πίστευε ο κόσμος της τέχνης για την περιβόητη περίεργη και ακραία πολιτική του. Ήταν ένα Κυρίαρχο Άτομο (Sovereign Individual) στο ίδιο φυσικό περιβάλλον με εμάς τους απλούς υποτελείς πολίτες. Αλλά βάθυνε επίσης το μυστήριο του τι είχε σχεδιάσει ο Thiel για τη Νέα Ζηλανδία, για το μέλλον. Υπήρξε όμως και ένα άλλο μυστήριο που λύθηκε, αν και όχι από εμένα: Το τι είδους ανακαινίσεις έκαναν αυτοί οι οικοδόμοι στο αποκαλυπτικό pied-a-terre στο Queenstown. Ο Nippert, σε πρόσφατο άρθρο της New Zealand Herald, είχε δημοσιεύσει τα σχέδια του αρχιτέκτονα για το μέρος.

 

  

 

πηγη