ΕΚΤΑΚΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΩΔΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ....!!ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ.....ΜΑΣ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕΙ....ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙΤΕ....ΜΗΝ ΠΛΑΝΗΘΕΙΤΕ....ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...!!

Πρός δημοσίευση καὶ ἐνημέρωση τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ σας, σάς ἀποστέλλουμε τήν Β΄ἐπιστολή (συνέχεια της Α΄) τοῦ μοναχοῦ Ἰωσήφ Βιγλιώτου (Ἁγιορείτου), ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ» Εὐχές Πατήστε στον από κάτω σύνδεσμο ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ» ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ»Ὑπό Ἰωσήφ μοναχοῦΒιγλιώτου (Ἁγιορείτου) Β ́ μέροςΑὐτά... ἐκθέτουν τον καθηγητή καί τον καταβιβάζουν σε θρανίο«ἀδιάβαστου μαθητή»«Σάντάχορτάριαοἱἁμαρτωλοίκαίοἱἰδέεςτους. Ξεραίνονταιγρήγορα».(1)ΠρόςτονἈθανάσιο,Ἀγαπητέἀδελφὲ,χαῖρεἐνΚυρίῳἸησοῦΧριστῷπάντοτεΜοῦἐκθειάζειςτόνκ. Γιανναρᾶκαίτάδημοσιεύματάτου, χωρίςνάἑστιάζεις, ὅπωςδιαπίστωσα, στάλεγόμενάτου. Οἱφιλόσοφοικαίοἱαἱρετικοίἔλεγανπολλέςἀλήθειες, ποτισμένεςὅμωςμέτόδηλητήριοτῆςπλάνης. ΑὐτόἐννοοῦσεὁΠροφήτηςᾙσαῒαςὅτανἔλεγε, «Οἱκάπηλοίσουνοθεύουντόκρασίμένερό».(2)Αὐτόσυμβαίνεικαίμέτόνπροαναφερόμενο.Ἀπότό...«κίτρινο»(χρωματικά) βιβλίοτου«Ἐνάντιαστήθρησκεία»(3)ἐπέλεξατρίαἀποσπάσματάτου. Τάδύοπρῶταπούἀφοροῦντήνμετάνοιαδένἀπαξιώνουνἁπλῶςκάποιεςλέξεις,ἀλλάκαίτόνσκοπό γιά τόν ὁποῖο εἰπώθηκαν. Φυσικάἀπαξιώνονταικαίτάπρόσωπαπούτάεἶπαν. Στότρίτοἀπόσπασμαἀποτυπώνειτήνμεταθανάτιαμηδενιστικήτουδιακήρυξηκαίτήνἐπιθυμίατουγιάἀνυπαρξίακαίὄχιὕπαρξη«εἰςτούςαἰῶναςτῶναἰώνων».Θάἀσχοληθοῦμεμέτίςἰδέεςτουαὐτὲς, ἀφ’ἑνόςγιατίχρειάζεσαιμιάἀπάντηση, ἀφ’ἑτέρου, διότισύμφωναμέτόνἍγιοΦώτιο, ὅταν«τόλάλονθράσος»(4)«βλάψεικάτισεβαστότερο, ἐννοῶτήνεὐσέβεια,τότεἔχομεἐντολήνάμήδεχόμαστεἀδιάφορατήνπροσβολήοὔτενάἐνεργοῦμεσιωπηλάμέτόνἐχθρόστόνπροπηλακισμότοῦσεβάσματος»(5)γιατί«ἡσιωπήπροκαλεῖμᾶλλοντήνἀσέβειανάἀποθρασύνεταιἐναντίοντοῦλόγου».(6)Α ́Διαβάζομετόα ́ἀπόσπασμα τοῦβιβλίου του: «Ἀντίστοιχαἐμμένει(ἡἐκκλησιαστική«ὀρθοδοξία») στήγλῶσσακαίστήνοοτροπίαδικανικῶνκυρίως, σέἄλλεςἐποχές, προτεραιοτήτων: στόψυχολογικόσύνδρομοτῶνσχέσεωνἀφέντη-δούλου. Γι’αὐτόκαίἡἐπίμονη, πληθωρική(κατάκόρον) ἐπανάληψηαἰτημάτωνγιά«συγγνώμη», «ἄφεση», «ἐξάλειψη», «καθαρμό»τοῦἀνθρώπουἀπό «ἁμαρτήματα, «ἀνομήματα, «ἐγκλήματα»,«παραπτώματα». (7)Στόβ ́ἀπόσπασμα λέει :«Τόπρωτεῦον(κυριαρχικό) αἴτημαστήγλῶσσατῆςἐκκλησιαστικῆς«ὀρθοδοξίας»σήμεραεἶναιγιά«ἔλεος»γιάἀμνήστευσηἀπροσδιόριστωνἐνοχῶν, ἀκαθόριστωνὀφλημάτων».(8)Εἶναιἐμφανέςτόἀπαξιωτικόκαίεἰρωνικότουὕφοςπούθυμίζει«νέοΓολιάθ, ὕψουςτεσσάρωνπήχεωνκαίσπιθαμῆςμιᾶς».(9) ΛέειὁΣολομών :«Στόνἄφροναὅλαεἶναιἀντίθετα».(10) ΚαίὁἍγιοςἸσίδωροςὁΠηλουσιώτηςσχολιάζει: «Αὐτοίπούθεωροῦνσοφίαστόνάἀντιλέγουνκαίσ’αὐτάπούλέγονταισωστάσοφέ,καίστούςἑαυτούςτουςπροσάπτουνἀτιμίακαίφανερώνουνὅτιβγῆκανἔξωἀπότούςσωστούςλογισμούς. Γιατίσοφόεἶναιαὐτόπούεἶναιἀληθινό...ἐνῶτόψέμαεἶναιφοβερό, ἀκόμακιἄνστολίζεταιμέἱκανότηταστόλόγοκαίστήγλαφυρότητα».(11)Κατ’ἀρχάςδένὑφίσταται, ὅπωςφαντάζεται«σύνδρομοσχέσεωνἀφέντη–δούλου».Ἡπροσευχή«Πάτερἡμῶν...»(12)συνηγορεῖὑπέρἡμῶν. ἈπευθυνόμεθασέΘεόΠατέρακαίὄχισέΘεόἀφέντη. Συνεπιμαρτυρεῖκαίἡπαραβολήτοῦἀσώτουγιοῦ(ὄχιδούλου) πούἐπιστρέφειστόνΠατέρατου(13)(ὄχιστόνἀφέντητου). Τόπροσωνύμιο«δοῦλοςτοῦΘεοῦ» καίἡχρήσητουστήλειτουργικήγλῶσσατῆςἘκκλησίαςδένὑπονοεῖεὐτελισμότοῦπιστοῦ, ἀλλάἀναδεικνύειτόἀκριβῶςἀντίθετο. ΣημαίνειπώςὁΧριστιανόςἐνσυνείδηταπροτιμᾶνάεἶναιδοῦλοςτοῦΧριστοῦ, ὁὁποῖοςἔγινε«ὑπήκοοςμέχριθανάτου, θανάτουδέσταυροῦ»(14)μέσκοπόνάἐλευθερώσειτόπλάσμαΤου ἀπότάδεσμάτῆςἁμαρτίαςκαἰτῆςκάθεἀνθρώπινης καταπιεστικῆςἐξουσίας. ὉΧριστιανόςβιώνειτήνἑκούσιαὑποδούλωσήτουστόΧριστόὡςπράξηὑπέρτατηςἐλευθερίαςὅπωςἡΘεοτόκος, οἱἍγιοιἈπόστολοικαί όλοιοἱἍγιοι. Ἄςθυμηθοῦμε: α)«ἰδούἡδούληΚυρίου»,(15)εἶπεἡΘεοτόκος. β)ὉπρεσβύτηςΣυμεών: «ΝῦνἀπολύειςτόνδοῦλονσουΔέσποτα».(16)γ) «ΠαῦλοςδοῦλοςἸησοῦΧριστοῦ».(17)δ) «ἸάκωβοςΘεοῦκαίΚυρίουἸησοῦΧριστοῦδοῦλος».(18)ε)«ΣυμεώνΠέτροςδοῦλοςκαίἀπόστολος(19)» κ.λ.π.Ὁβιαστικόςἀναγνώστηςδένθάπροσέξειἕνασοφιστικότουτέχνασμα. Τοποθέτησεἁλματωδῶςστότέλοςτῆς ἀπέναντι σελίδας (275)τήλέξη«ἄφεση»καί«ὀφ(ει)λήματα», οἱὁποῖεςσυνειρμικάθυμίζουντό«Πάτερἡμῶν...»πούὑπέδειξεὁΧριστόςμας. «...ἂφεςἡμῖντάὀφειλήματαἡμῶν, ὡςκαίἡμεῖςἀφίεμεντοῖςὀφειλέταιςἡμῶν...», εἶπεὁΧριστός. «Ἀπαράδεκτεςπαλαιοεποχίτικεςἰδέες», κραυγάζειὁ«σοφός».ΔένἔχεινηφάλιαγνώσητῆςΠίστηςμας, καίγι’αὐτό, Ἀθανάσιε, διαφωνεῖκαίμέτάσωστά. ΕὔστοχασημειώνειὁἀββᾶςΔωρόθεος: «ἐκτοῦτίἐστί(:εἶναι) τοῦτοκαίτίἐστίνἐκεῖνο...ἄρχεται (:ἀρχίζει) καίεἰςτάμεγάλακαίβαρύτερα (:τάσημαντικότερα) καταφρονεῖν».(20)Οἱλέξεις: συγγνώμη, ἄφεση, ἐξάλειψη, ἁμαρτήματα, ἀνομήματα, παραπτώματα κ.λ.π. πούχρησιμοποιοῦνταιστίςἐκφωνήσειςτῶνἱερέωνκαίτήνὑμνολογία, τέθηκανστόεἰρωνικόστόχαστροτῆςγραφίδαςτουμέτόχαρακτηρισμό«ἀπαράδεκτες».Δέν ἔχουν ἐπικρατήσει αὐθαίρετα, ἀλλά ἔχουν προβληθεῖκαί χρησιμοποιηθεῖγιά τό σπουδαιότατοθέματῆςμετανοίαςἀπότόνἴδιοτόνΧριστόμας. Συνεπῶς, δένεἶναιδυνατόνὅσοιἔχουνὑπαρξιακάκαίἄλλαπροβλήματανάἀπαιτοῦντήνκατάργησήτους. Ἡαὐθαίρετηκαίχωρίςἐπιχειρήματακατάργησητῶνλέξεωνπούἐνοχλοῦντόνκ. Καθηγητήδένεἶναιἐπιστήμη. Ἀνήκειστήσφαῖρατοῦἐπικίνδυνουστοχασμοῦκαίτοῦφτηνοῦἐρασιτεχνισμοῦ. Ὅμως,ὅπωςσημειώνειὁσοφόςἍγιοςἸσίδωρος, τάδικάμας«δένἀποσαφηνίζονταιμέἀπόφαση, ἀλλάμεἀπόδειξη...ὥστενάμπορέσουννάἑρμηνευτοῦνσωστά. Ἐάν, λοιπόν, κάποιοςδιατυπώνονταςτήγνώμητουνομίζειὃτιχρησιμοποιεῖἀπόδειξη, αὐτόςβρίσκεταιἒξωἀπότόνὅμιλοτῶνσοφῶν».(21)ΠοιόςεἶναιὁσκοπόςτῆςἐλεύσεωςτοῦΧριστοῦστόνκόσμο; «ΧριστόςἸησοῦςἦλθενεἰςτόνκόσμονἁμαρτωλούςσῶσαι, ὧνπρῶτοςεἶμιἐγώ»,(22)ἀπαντάειὁἈπ. Παῦλος. ἘπιβεβαιώνειἡἈποκάλυψη: «τῷἀγαπώντιἡμᾶςκαίλούσαντιἡμᾶςἀπότῶνἁμαρτιῶνἡμῶνἐντῷαἵματιαὐτοῦ, ὅςπαρεδόθη(ἸησοῦςὁΚύριοςἡμῶν) διάτάπαραπτώματαἡμῶνκαίἠγέρθηδιάτήνδικαίωσινἡμῶν».(23)Ὁκ. Καθηγητήςεἶναιἀναμάρτητοςκαίκήρυξεἐπανάστασηἐναντίοντῆςμετανοίας; ΕἶπεὁΧριστός: α)Δένἦλθανάκαλέσωδικαίους, ἀλλάἁμαρτωλούςσέμετάνοια».(24)β)ΣτόΜυστικόΔεῖπνο: «τοῦτοἐστίτόαἷμα μου...εἰςἄφεσινἁμαρτιῶν».(25)γ)ΣτούςμαθητέςΤου: «ἄντινωνἀφῆτετάςἁμαρτίαςαὐτῶνἀφίενταιαὐτοῖς...»(26)δ) Ἄλλοτε:«καίκηρυχθῆναιἐπίτῷὀνόματι αὐτοῦ(τοῦΧριστοῦ) μετάνοιακαίἄφεσινἁμαρτιῶνεἰςπάντατάἔθνη».(27)ε)«Περισσότερηχαράγίνεταιστόνοὐρανόγιάἕνανἁμαρτωλόπούμετάνοιωσε, παράγιάἐνενῆνταἐννέαδικαίους».(28)στ)Στόνπαραλυτικό: «ἀφέωνταίσοιαἱἁμαρτίαι...»,(29)καίγιάνάπεισθοῦνοἱπαρευρισκόμενοιὅτιὄντωςἔχειἐξουσίανάσυγχωρεῖἁμαρτίες, τοῦεἶπενάπάρειτό κρεββάτι του καί νά πάει στό σπίτι του. ζ)Στήνπαραβολήτοῦἀσώτου, ὁΠατέρας(ὄχιὁδυνάστης) τρέχειπρόςτόνἄσωτογιότου(ὄχιδοῦλοτου) πούἐπιστρέφειμετανοημένος, τόνἀγκαλιάζει, ἀκούειἀπ’ αὐτόντό«Πάτερἥμαρτον(:ἁμάρτησα)καίκάνειπανηγύριγιάτήνἐπιστροφήτου».(30)η)ΣτόνπαράλυτοτῆςΒηθεσδά, καίἄλλοτεσέμίαμοιχευόμενη, εἶπετόνἴδιολόγο: «μηκέτιἁμάρτανε».(31)θ)Ἄλληφορά: «Ἐάνμετανοήσεισέσέναοἀδελφόςσου, ἄφεςαὐτῷ».(32)ι)ἘπάνωστόΣταυρόσυγχωρεῖτούς σταυρωτέςΤου: «Πάτερἄφεςαὐτοῖς».(33)ια)«Ἐάνγάρἀφῆτετοῖςἀνθρώποιςτάπαραπτώματααὐτῶν, ἀφήσεικαίὑμῖνοΠατήρἡμῶνὁοὐράνιος·ἐάνδέμήἀφῆτετοῖςἀνθρώποιςτάπαραπτώματααὐτῶν, οὐδέὁΠατήρἡμῶνἀφήσειτάπαραπτώματαὑμῶν»(34)κ.λ.π.ΟἱΨαλμοίἀναφέρονταισέἐξάλειψη, ἀνομήματα, ἄφεση, ἁμαρτήματα. Θάτούς καταργήσουμελοιπόν κιαὐτούς; α)«ἐξάλειψοντόἀνόμημάμου».(35)β)«πάσαςτάςἀνομίαςμουἐξάλειψον».(36)γ)«μακάριοιὧνἀφέθησαναἱἀνομίαι».(37)δ)«ἄφεςπάσαςτάςἁμαρτίαςμου»(38)κ.λ.π. ὉἍγιοςἸωάννηςὁΠρόδρομοςκήρυττεβάπτισμαμετανοίαςστόνἸορδάνη,ὑπ’ αὐτοῦ«ἐξομολογούμενοιτάςἁμαρτίαςαὐτῶν».(39)ὉἈπ. Ἰάκωβος: «ἐξομολογούμενοιἀλλήλοιςτάπαραπτώματαἡμῶν».(40)ἈφήνομετόνΜωυσῆ, τούςΠροφῆτες, τούςΔικαίους, ἈποστόλουςκαίἉγίουςπούπροτρέπουνσέμετάνοιαγιατί«ὀχληρόνἴσωςπάντακαταλέγειν»(41)(: ἴσωςεἶναιἐνοχλητικόνάτάἀναφέρωμεὅλα). Ὁκ. Καθηγητήςδένγνώριζετίποτεἀπ’ αὐτά; Μόνοτούςτόμουςτῆςσεξολογίαςἀναδίφησε;(42)ΚαίἐμεῖςθάπρέπεινάκαταργήσουμετήνἉγίαΓραφήκαίτήνΠίστημαςγιάνάφανοῦμεἀρεστοίστόνΚαθηγητήπούδένσυμφωνεῖ; «Ποιόςεἶναιαὐτός...πούχλεύασεκαίχλευάζειτήνπαράταξινΘεοῦζῶντος»;(43)Ἡ«νέαἐποχή»καίὁκ. Καθηγητήςπούτήνἐπαγγέλλεται,θέλουντήνκατάργησητῶνπροαναφερομένωνκαίδένἔχουνἀνάγκημετανοίας. Δύοοἱἀναμάρτητοι: ὉΘεόςκαίὁ....«σοφός». Οἱἰδέεςτου αυτές ἀνήκουνσέαἱρετικόχῶρο, καίὡςπρόςτήνΠίστημαςεἶναιβραδύς, (γράφεἀκίνητοςκαλύτερα), στόνάτήνπροβάλλει, καίταχύς(γράφεἀεικίνητοςεὐστοχώτερα), στόνάτήνδιαβάλλει. Τάγραπτάτουφανερώνουν«τόνκρυπτόν»ἔσωἄνθρωπον. ἈναφέρειὁὍσιοςΘαλάσσιος ὁΛίβυος: «Σημάδιτοῦἐσωτερικοῦτοῦἀνθρώπουεἶναιοἱἐξωτερικέςφανερέςκινήσεις, ὅπωςσημάδιτῶνἄγνωστωνδένδρωνεἶναιοἱκαρποίπούπροβάλλουν».(44)Μίαἀπότίςἐξωτερικέςφανερέςκινήσειςτοῦσυγγραφέαεἶναικαί αυτέςοἱαἱρετικέςτου θέσεις, τίςὁποῖεςἀνακοινώνειμέκαύχηση, δημόσια. Β ́Σάντόνκακόσπορέατῆςπαραβολῆς(45)συνεχίζειτήσποράζιζανίων. Ἀβασάνιστακαίχωρίςνάκατοχυρώνειτήγνώμητου, ἀπαξιώνεικαίεὐτελίζειτόνΧριστόκαίτήνΠίστημας(γιάἄλλημιάφορά ἀκόμη) μέτήμηδενιστικήτουἐξαγγελία: «Δένμοιάζεικαθόλουδῶροἤχάρισμαγιάτόνἄνθρωπονάὑπάρχεισέἀτέρμοναχρόνοκαίδίχωςπροοπτικήτελευτῆς–τόἐννόημαγεννάειμᾶλλονπανικόπαράἐλπίδακαίπαραμυθία. Ἀσύγκριταπιόπαρήγορονάὁδηγεῖὁθάνατοςσέἀνυπαρξίακαίὄχισέ«αἰώνιαζωή»ὄχισέὕπαρξη«εἰςτούςαἰῶναςτῶναἰώνων».(46)Δένθάἀφήσωμετέωροκαίἀναπάντητοτόθέμααὐτό, τόὁποῖοσυνδέεταιἄμεσαμέτάπροηγούμενατοῦγράμματοςαὐτοῦ. Δένθάτόἀναπτύξω,ἀλλάθάστιγματίσωαὐτήτήναἱρετικήθέση. Κατ’ἀρχάς, γνωρίζομετρεῖςκαταστάσεις: α)Πρόπάντωντῶναἰώνων.Ἀντιστοιχεῖστόπρότῆςδημιουργίαςδιάστημα, τόὁποῖοδένεἶχεἀρχή.β)Ἐμεῖς, ἐπεξηγεῖὁΠατριάρχηςΚων/πόλεωςἍγιοςΦώτιος, «βρισκόμαστεστότέλοςτῶναἰώνων, ὅσοιταχθήκαμενάπαρακολουθοῦμετόνπαρόντακόσμο...»καίγ)«ὡςαἰῶνεςπούἔρχονται,πρέπεινάἐννοήσομεἐκείνους, ὅσωνἡφύσησυμπαρατείνεταιμέτήνἀδιάδοχηἀπόλαυσητῶνμελλόντωνἀγαθῶν...Καίἄνθέλεις, στούςαἰῶνεςπούπροχωροῦνπρόςτότέλοςτουςδιανύομετήζωήμαςμεφθαρτόσῶμα, ἐνῶσ’αὐτούςπούἔρχονται, ἀλλάζονταςτήφθοράμέἀφθαρσία, θάζήσωμεἔτσιτήδίχωςτέλοςζωή». (47)Ἡἀπιστίαστήμέλλουσαἀτελεύτητηζωήπροϋποθέτεικαίἀπιστίαστήνἀνάστασητῶννεκρῶν.ΟἱἈθηναῖοι«ἀκούσαντεςἀνάστασιννεκρῶνοἱμένἐχλεύαζον, οἱδέεἶπον·(στόνἈπ. Παῦλο) ἀκουσόμεθασουπάλινπερίτούτου».(48)Καί ἐξ Ἀθηνῶν σήμερα ἀκούγεταιὅμοιαχλεύη: «Αὐτάεἶναιἄλλωνἐποχῶν».(49)Ποιόνἔχειἀποδέκτη; ΤόνἴδιοτόνΧριστόμας, ὁὁποῖοςεἶπε: α)«Ὅτισοῦἐστίνἡβασιλείακαίἡδύναμιςκαίἡδόξα, εἰςτούςαἰῶνας. Ἀμήν».(50)β)«Ὁτόνλόγονμουἀκούωνκαίπιστεύωντῷπέμψαντιμεἔχειζωήναἰώνιον».(51)γ) «Ὁτρώγωνμουτήνσάρκακαίπίνωνμου τό αἷμαἔχειζωήναἰώνιον».(52)δ)Ὅποιοςἀφήσει«οἰκίανἢἀδελφούςἢ... (θάλάβει) ἐκατονταπλασίονανῦνἐντῷκαιρῷτούτῳ... καίἐντῷαἰῶνιτῷἐρχομένῳζωήναἰώνιον».(53)ε)«Πᾶςὁπιστεύωνεἰςαὐτόν(τόνΧριστόν) μήἀπόλλυται, ἀλλ’ἔχῃζωήναἰώνιον»(54)κ.λ.π. ΣτήνἈποκάλυψη: «Καίἐγενόμηννεκρόςκαίἰδούζῶνεἰμιεἰςτούςαἰῶναςτῶναἰώνων».(55)Σύμφωναμέτά γραφόμενα τοῦκ. ΓιανναρᾶθάπρέπεινάβγάλουμεἄχρηστοκαίτόΣύμβολοτῆςΠίστεώςμας, γιατίδιακηρύττει: «Προσδοκῶἀνάστασιννεκρῶνκαίζωήντοῦμέλλοντοςαἰῶνος. Ἀμήν». ὉἍγιοςἹσίδωροςἀκτινογραφεῖτήνπερίπτωση: α)«Γνώρισματοῦσαρκικοῦἀνθρώπου, θέλειτήνμετάἐδῶζωήτουνάεἶναιμηδέν».(56) β)«Οἱράθυμοι, κυριευμένοιἀπότόἄγχοςτῆςπονηρῆςσυνείδησήςτους, ἐπειδήδένθέλουννάὑπάρχειοὔτεκρίση, οὔτεἀνταπόδοση,αὐτόπούθέλουναὐτόκαίδιδάσκουν, μήἀποβλέπονταςστήνἀλήθεια, ἀλλάἐπιβεβαιώνονταςτήδικήτουςθέληση».(57)Δένσυζητοῦμε, λοιπόν, γιάἕναἀκούσιοὀλίσθημα, λόγῳκεκτημένηςταχύτηταςἐκδόσεων, ἄρθρων, συνεντεύξεων καί βιβλίων. Βλέπομε μιά ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀποδόμησηςτῆςΠίστηςμας(ἄλλα ἀπ’ αὐτά πού τόνἐνοχλοῦν εἶναι:ὅτι ἡΘεοτόκος εἶναι Ἀειπάρθενος καἰὁσυχνός δοξασμός της ἀπό τἠν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας, ἡΦιλοκαλία, ἡἀκολουθίατῆςΘείαςΜεταλήψεως, ὁἍγιοςΝικόδημοςὁἉγιορείτης, ἐνῶδἐν διστἀζει νἀἐμπαίζειτούςἈρχιερεῖς(58) κ.λ.π.). ΚατάτόνἍγιοΓρηγόριοτόνΘεολόγο, οἱἍγιοιμαρτύρησαν«ἴσωςγιάμιάσυλλαβή...γιάνεῦμαἕνα».(59) Ἐμεῖςμετάἀπόὅλααὐτάθάσιωπήσομε; ΣπουδαῖαἡἐπισήμανσητοῦἉγίου Ἰσιδώρου, πούμιλοῦσεκαίἔγραφεμέπαρρησία: «Ὅτανἀδικούμαστεἐμεῖς, ἡπραότηταεἶναιπάραπολύχρήσιμη. ὍτανἀδικεῖταιὁΘεός, ὁθυμός (μέδιάκριση) εἶναιὡραιότεροςἀπότήνἐπιείκεια».(60)Μέγιστηεὐθύνηἀναλογεῖστούςἱερεῖςκαίἐπισκόπους«τοῦφυλάξαικαίκαταρτῆσαιλαόν»(61)ὥστενάμήνεἶναιεὔκοληλείααἱρετικῶνκηρυγμάτωνκαίθέσεων.Καίμόνοναὐτάπούσοῦἔγραψα, Ἀθανάσιε, ἐκθέτουντόνΚαθηγητήκαίτόνκαταβιβάζουνσέθρανίο «ἀδιάβαστουμαθητή», ἐν σχέσει μέ τά θεολογικά θέματα. Θάἀπεκόμιζε νομίζω πολύμεγάλοὄφελοςἄνἔκανεπράξητήνπροτροπήτοῦἉγίουἸσιδώρουπρόςἈδαμάντιον: «Διάβαζελοιπόνγιάνάμαθαίνεις. Ἄνὅμωςδένθέλειςνάγνωρίζεις,μήδιαβάζεις, γιάνάμήνκατηγορεῖσαιὅτιἀγνοεῖςαὐτάπούδιαβάζεις».(62)Ἤκαλύτεραθάἔπρεπενάτοῦἀπευθύνουνἐκεῖνοτόβαθυστόχαστοπαροιμιώδη λόγο τοῦπερίφημου Ἀπελλῆπρός ἔναν σανδαλοποιόπούθεώρησετόνἑαυτότουσπουδαῖο,καίἄρχισενάκάνεικριτική, ἐκτόςἀπότάπέδιλα,γιάὅλητησύνθεση του διάσημου ζωγράφου: «Ἄχριπεδίλωνκαίμέχρι σφυρῶν (μέχριτάπέδιλακαίτούςἀστραγάλους) ὦβέλτιστε·οὐγάρθέμιςσοι(:δέν σοῦἐπιτρέπεται) πέραντούτωνχωρεῖν».ΤονίζειὁἍγιοςΓρηγόριοςὁΘεολόγος: «Ἦλθαντάγηρατειά. Ὁκήρυκαςσαλπίζειἀναχώρηση».(63)Θάἦτανμεγαλειώδηςπράξηἐκμέρουςτοῦκ. Καθηγητήνάἀναλάβειτίςεὐθῦνεςτου. Λάθηκάνουμεὅλοι. ὍμωςπρέπεινάτάἀναγνωρίζομεκαίνάζητοῦμεσυγγνώμηκαίἀπότόνΘεό(διάτοῦπνευματικοῦ) καίἀπότούςἀνθρώπους. Νάζητήσειδημόσιασυγγνώμηγιάτάσοβαράλάθητου, καίνάἀποσύρειὅλατάἐπίμαχασημεῖαἀπότάβιβλίατου, γιάνάμήνσυμπαρασύρειἀστήρικτεςσυνειδήσειςσέαἱρετικέςδοξασίες. Θάχειροκροτούσαμεκαίθα πανηγυρίζαμεὅλοι! ΚυρίωςὁΚύριοςκαίΣωτῆραςμαςἸησοῦςΧριστόςμαζίμέτόνὁποῖοπρέπειδόξαστόν Πατέρα καί τό ἍγιοΠνεῦμα«νῦνκαίἀεί(:τώρακαίπάντοτε) καίεἰςτούςἀκαταλήκτουςαἰῶνας. Ἀμήν».(64) «Καί ἄν ὁσυγγραφέας τά ἔγραψε παίζοντας, τοῦδιέφυγε σέ ποιά φρικτά παιχνίδια παίζει μέ χαρά. Ἄν πάλι τά ἔγραψε σοβαρά, ἄς μάθει ἐκ τῶν ὑστέρων τή βλασφημία του· γιατί δέν θά ἐκστόμιζε τή δυσέβειά του, περιμένοντας τώρα τήν ἀναίρεση ὅσων εἶπε». (Ἁγίου Φωτίου Πατριάρχου Κων/πόλεως. Τά Ἀμφιλόχια. Ἐκδόσεις ΕΠΕ 2001, τόμος 3 σελ. 539) https://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%83-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b5%cf%83-%ce%bd%ce%b5%ce%b1-%ce%b8%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%ba%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%81%ce%b7%cf%84/ https://www.triklopodia.gr/wp-content/uploads/2020/09/%CE%9D%CE%95%CE%91-%CE%98%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%91-%C2%AB%CE%A1%CE%97%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%A9%CE%9D-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%A5%CE%A6%CE%98%CE%9F%CE%93%CE%93%CE%A9%CE%9D%C2%BB.pdf